Senioren voor Senioren
Enige jaren geleden schreef ik in de nieuwsbrief van OSiF (Onafhankelijke Seniorenverenigingen in Fryslân), dat we ons als senioren regelmatig zouden moeten bezinnen op wat wij als senioren zelf kunnen doen binnen onze eigen generatie. Er gebeurt al veel natuurlijk, er is veel mantelzorg , er is het nodige vrijwilligerswerk, we rijden elkaar als dat nodig is, seniorenverenigingen organiseren allerlei recreatieve activiteiten. En ook buiten onze generatie zijn we actief, we passen bijvoorbeeld graag op onze kleinkinderen. Maar tijden veranderen. Zo reizen we vaker en langer. En dan zijn er ingrijpende redenen, die ons tot bezinning nopen. De Coronacrisis is daar een sprekend voorbeeld van. Soms veranderen onze gewoontes dus geleidelijk, we hebben het nauwelijks in de gaten, maar soms ook is de verandering meer ingrijpend.
In dit kader deed oud rijksbouwmeester Floris Alkemade in de laatste aflevering van de door Jeroen Pauw en Sander Heyne gepresenteerde scheefgroei een interessante uitspraak dat de groep die net of al enige tijd met pensioen is heel veel mogelijkheden heeft naar elkaar, maar ook naar de maatschappij. Door mij opgevat als: vergrijzing is een uitdaging, biedt kansen, zie het alsjeblieft niet (steeds) als probleem.
In eerste instantie is het dan voor mij onthutsend als ik een rapport van de Raad van Ouderen , Thuis in de wijk, lees dat de urgentie bij ouderen om zich aan ontwikkelingen die zich bij hun kunnen voordoen ( denk aan gezondheid, woonsituatie, minder mobiliteit) nog al eens ontbreekt. En vervolgens is het onthutsend dat, wanneer de interesse om te veranderen, bijvoorbeeld om te verhuizen er wel is, dat senioren dan ineens worden geconfronteerd met allerlei hindernissen. En veranderingstrajecten die jarenlang voortslepen.
Het heeft volgens mij allemaal met timing te maken. Het kost zowel de nodige inspanning om verandering op gang te brengen, maar als die er eenmaal is moet je wel klaar staan om snel en adequaat aan de slag te gaan. Niet schrikken dus als senioren inderdaad aan de slag willen. Dit zijn beide grote uitdagingen . Een goede timing helpt erg om de eigen inzet van senioren zo goed mogelijk te laten zijn. Dan kun je ook goed aansluiten bij het vertrekken vanuit de senioren zelf. Immers die kunnen de afwegingen tussen “genieten van je pensioen” en maatschappelijke inzet het beste zelf maken. Laat je dat initiatief bij anderen dan kunnen al gauw sentimenten ontstaan van “hallo ik mocht toch van mijn pensioen genieten ?”, met dat uiteindelijk zelfs een gevoel ontstaat van maatschappelijke dwang, een vorm van ( dienst)plicht. Daarom zou ik graag ik eigen kring willen beginnen en van professionals willen vragen dat te faciliteren wanneer dat gevraagd wordt. Met een juiste timing, maar dat moeten professionals toch kunnen ?